«امام حسین(علیه‌السلام)»:

أیُّما اِثنَینِ جَری بَینَهُما کلامٌ فَطَلبَ احدُهُما رِضَی الآخَرِ کانَ سابِقَهُ اِلَی الجَنَّةِ.

هر دو نفری که میان آنها کدورتی حاصل شود و یکی از آن دو پیشدستی کند و از دیگری حلالیت بطلبد فردا (نیز) در رفتن به بهشت بر او سبقت خواهد گرفت. (لئالی‌الاخبار، ج ۲، ص ۲۱۶ـ۲۱۷)

رسول اکرم صلى الله علیه و آله :
 أَیُّمَا مُسْلِمَیْنِ تَهَاجَرَا فَمَکَثَا ثَلَاثاً لَا یَصْطَلِحَانِ إِلَّا کَانَا خَارِجَیْنِ مِنَ الْإِسْلَامِ وَ لَمْ یَکُنْ بَیْنَهُمَا وَلَایَةٌ فَأَیُّهُمَا سَبَقَ إِلَى کَلَامِ أَخِیهِ کَانَ السَّابِقَ إِلَى الْجَنَّةِ- یَوْمَ الْحِسَابِ.
 هر دو مسلمانى که با هم قهر کنند و سه روز به قهر خود ادامه دهند و آشتى نکنند، هر دو از اسلام بیرون روند و میان آنان هیچ پیوند دینى نباشد و هر کدام از آنها پیش از دیگرى با برادرش حرف بزند، در روز حسابرسى زودتر به بهشت مى رود.
کافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص345، ح

رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

أَلا اُخبِرُکُم بِأَفضَلَ مِن دَرَجَةِ الصِّیامِ و َالصَّلاةِ و َالصَّدَقَةِ؟ صَلاحُ ذاتِ البَینِ، فَإِنَّ فَسادَ ذاتِ البَینِ هِىَ الحالِقَةُ؛
 آیا شما را به چیزى با فضیلت تر از نماز و روزه و صدقه (زکات) آگاه نکنم؟ آن چیز اصلاح میان مردم است، زیرا تیره شدن رابطه میان مردم ریشه کن کننده دین است.
نهج الفصاحه ص240، ح

رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله : هَجرُ المُسلِمِ أخاهُ کَسَفکِ دَمِهِ .

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله

.  : قهر کردن مسلمان با برادرش، مانند ریختن خون اوست.

کنز العمّال : 24789

عنه صلى الله علیه و آله : یا أبا ذرٍّ ، إیّاکَ وهِجرانَ أخِیکَ ؛ فإنَّ العَمَلَ لا یُتَقَبَّلُ مِن الهِجرانِ .

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : اى ابوذر! از قهر کردن با برادرت بپرهیز؛ زیرا با وجود قهر بودن عمل پذیرفته نمى شود.

بحار الأنوار : 77 / 89 / 3.

الإمامُ الصّادقُ علیه السلام : لا یَزالُ إبلیسُ فَرِحا ما اهتَجرَ المُسلِمانِ ، فإذا التَقَیا اصطَکَّت رُکبَتاهُ وتَخَلّعَت أوصالُهُ ، ونادَى یا وَیلَهُ ، ما لَقِیَ مِن الثُّبُورِ ؟!

امام صادق علیه السلام : تا زمانى که دو مسلمان با یکدیگر قهر باشند، ابلیس خوشحال است و هرگاه با هم دیدار (آشتى) کنند، زانوهایش به هم خورد و بندهایش از هم بگسلد و فریاد زند: اى واى بر من، هلاک شدم.

الکافی : 2 / 346 / 7.

الکافی عن الإمامِ الصّادقِ علیه السلام : لا یَفتَرِقُ رجُلانِ علَى الهِجرانِ إلّا استَوجَبَ أحَدُهُما البَراءةَ واللَّعنَةَ ، ورُبَّما استَحقَّ ذلکَ کِلاهُما ، فقالَ لَهُ مُعَتّبٌ : جَعَلَنیَ اللّه ُ فِداکَ ، هذا الظّالِمُ فما بالُ المَظلومِ ؟
قالَ : لأ نَّهُ لا یَدعو أخاهُ إلى صِلَتِهِ ولا یَتَغامَسُ لَهُ عَن کَلامِهِ ، سَمِعتُ أبی یقولُ : إذا تَنازَعَ اثنانِ فَعازَّ أحَدُهُما الآخَرَ فلْیَرجِعِ المَظلومُ إلى صاحِبِهِ حتّى یَقولَ لِصاحِبِهِ : أی أخِی أنا الظّالِمُ ، حتّى یَقطَعَ الهِجرانَ بَینَهُ وبَینَ صاحِبِهِ ، فإنّ اللّه َ تبارَکَ وتعالى حَکَمٌ عَدلٌ یأخُذُ للمَظلومِ مِن الظّالِمِ .

الکافى : امام صادق علیه السلام فرمود: هیچ گاه دو مرد با حالت قهر از یکدیگر جدا نشوند، مگر اینکه یکى از آن دو سزاوار بیزارى [خدا و رسولش از او ]و لعنت باشد و چه بسا که هر دوى آنها سزاوار این امر باشند. معتّب عرض کرد: خدا مرا فدایتان گرداند، ظالم، درست [که مستحق این کیفر است ]اما مظلوم چرا؟
حضرت فرمود: براى آنکه برادرش را به آشتى با خود دعوت نمى کند و از سخن او چشم نمى پوشد. شنیدم پدرم مى فرمود: هرگاه دو نفر با هم ستیزه کردند و یکى از آن دو بر دیگرى چیره آمد، باید آنکه در حقّ او ستم شده نزد آن دیگرى برود و به او بگوید: اى برادر! ستمکار منم، تا قهر و جدایى میان او و رفیقش برطرف شود؛ زیرا خداوند تبارک و تعالى داورى عادل است و حقّ ستمدیده را از ستمگر مى ستاند.

الکافی : 2 / 344 / 1

قال الإمام علی - علیه السلام - : شر الناس من لا یعفو عن الزلة و لا یستر العورة.
«غرر الحکم، ح 5735»

امام علی - علیه السّلام - فرمود: بدترین مردم کسی است که لغزش را نمی بخشد و عیب و خطا را نمی پوشاند.

قال رسول الله - صلی الله علیه و آله - : إذا عنت لکم غضبة فادرؤوها بالعفو، إنه ینادی مناد یوم القیامة: من کان له علی الله أجر فلیقم، فلا یقوم إلا العافون، ألم تسمعوا قوله تعالی: «فمن عفا وأصلح فأجره علی الله».
«أعلام الدین، ص 337»

رسول خدا - صلّی الله علیه و آله - فرمود: هر گاه خشمی برای شما پیش آمد، با عفو و گذشت آن را از خود دور کنید، زیرا در روز قیامت منادی ای ندا می دهد: هر که به گردن خدا مزدی دارد، برخیزد و کسی جز بخشایندگان برنخیزند، آیا نشنیده اید که خدای متعال فرمود: «پس هر که گذشت کند و آشتی ورزد، مزدش با خداست».

قال رسول الله - صلی الله علیه و آله - : من عفا عن مظلمة أبدله الله بها عزا فی الدنیا والآخرة.
«أمالی شیخ طوسی، ص 182»

رسول خدا - صلّی الله علیه و آله - فرمود: هر که از ستمی که در حقّ او شده گذشت کند، خداوند به جای آن در دنیا و آخرت به او عزت بخشد.

قال الإمام الباقر - علیه السلام - : الندامة علی العفو أفضل وأیسر من الندامة علی العقوبة.
«الکافی، ج 2، ص 108»

امام باقر - علیه السلام - فرمود: پیشمانی از گذشت، برتر و آسانتر از پشیمانی حاصل از کیفر دادن است.

. قال رسول الله - صلی الله علیه و آله - : تجاوزوا عن الذنب ما لم یکن حدا.
«تنبیه الخواطر، ج 2، ص 120»

رسول خدا - صلّی الله علیه و آله - فرمود: از گناه، تا زمانی که مستوجب حدی نباشد، درگذرید.

قال رسول الله - صلی الله علیه و آله - : تجاوزوا عن عثرات الخاطئین یقیکم الله بذلک سوء الأقدار.
«تنبیه الخواطر، ج 2، ص 120»

رسول خدا - صلّی الله علیه و آله - فرمود: از لغزشهای خطاکاران درگذرید، تا بدین سبب خداوند شما را از مقدرات ناگوار نگه دارد.

قال الإمام علی - علیه السلام - : شیئان لا یوزن ثوابهما: العفو و العدل.
«غرر الحکم، ح 5769»

امام علی - علیه السّلام - فرمود: دو چیز است که ثواب آنها وزن نمی شود: گذشت و عدالت.

قال الإمام علی - علیه السلام - : قلة العفو أقبح العیوب، والتسرع إلی الانتقام أعظم الذنوب.
«غرر الحکم، ح 6766»

امام علی - علیه السّلام - فرمود: کم گذشتی، زشت ترین عیبهاست و شتاب در انتقامگیری، بزرگترین گناهان است.

قال الإمام زین العابدین - علیه السلام - فی قوله تعالی «فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِیلَ» (الحجر/85): العفو من غیر عتاب.
«أمالی شیخ صدوق، ص 276»

امام سجاد - علیه السّلام - درباره آیه «پس گذشت کن، گذشتی نیکو» فرمود: مقصود، گذشت بدون سرزنش است.

قال الإمام الحسین - علیه السلام - : إن أعفی الناس من عفا عند قدرته.
«الدرة الباهره، ص 29»

امام حسین - علیه السلام - فرمود: باگذشت ترین مردم، کسی است که در زمان قدرت داشتن گذشت کند.

پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

تُعرَضُ اعمالُ النّاسِ فی کُلّ جُمعَةٍ مَرَّتَینِ: یَومَ اِلاِثنَینِ وَ یَومَ الخَمیسِ فَیُغفَرُ لِکُلِّ عَبدٍ مؤمنٍ الاّ مَن کانَت بَینَهُ و بَینَ أَخیهِ شَحناءُ.

اعمال مردم هر هفته دو بار: روزهای دوشنبه و پنجشنبه (بر معصومین علیه‌السلام) عرضه می‌شود و هر بندة مؤمن آمرزیده می‌شود مگر دونفری که با یکدیگر عداوت و دشمنی دارند. (بحار، ج ۷۴، ص ۳۷۵)

«امام محمدباقر(علیه‌السلام)»:

ما مِن مُؤمِنَینِ اهتَجرا فَوقَ ثلاثٍ اِلاّ و بَرِئتُ مِنُهما فی‌الثّالِثَةِ.

دو نفر مؤمنی که بیش از سه روز (به عنوان قهر) از یکدیگر جدا می‌شوند از هردوی آن‌ها بیزارم. (بحار، ج ۷۵، ص ۱۸۸)

«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

تَمنّی جبرائیل أَن یکونَ مِن بَنی‌آدَمَ بِسَبعِ خصالٍ... والصُّلحُ بَینَ اِثنَین.

جبرائیل(علیه‌السلام) به خاطر هفت خصلت آرزو می‌کرد از افراد بشر باشد: یکی از آن‌ها آشتی دادن میان دو نفر است. (اثناعشریّه، ص ۲۴۵)

پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

اِنَّ فَرحَةَ ابلیسَ اِذا فَرَّقَ بینَ المُتحابیّنَ کَفَرحَتِهِ حینَ خَرَجَ آدمُ(ع) مِنَ الجَنَّةِ!

خوشحالی ابلیس شیطان از تفرقه انداختن میان دوستان (آنچنان است) به اندازة خوشحالی او، ساعتی که آدم(علیه‌السلام) از بهشت رانده شد! (لئالی‌الأخبار، ج ۲، ص ۲۱۷)

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:

الکِذْبُ مذمومٌ اِلاّ فی ‌اَمرین: دفعُ شرِّ الظَّلَمةِ و اصلاحُ ذاتِ البَینِ.

دروغ گفتن یک صفت نکوهیده است جز در دو جا: یکی دفع شر ظالم و دیگر اصلاح و سازش دادن میان دیگران. (بحار، ج ۷۲، ص ۲۶۳)

«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

اِذا اخَتَصَمَتْ هِیَ وَ زَوجُها فی‌البَیتِ فَلَهُ فی کُلِّ زاویَةٍ مِن زوایَا البَیتِ شَیطانٌ یُصفِّقُ و یَقولُ: فَرَّحَ اللهُ مَن فَرَّحَنی!

زمانی که زن با همسرش در منزل مرافعه و مشاجره می‌کند (دقیقاً) در همان زمان در هر یک از زوایای منزل یک شیطان مشغول کف زدن و شادمانی است و می‌گوید: خدایش خوشحال کند کسی که مرا این چنین شاد و خوشحال کرده است! (لئالی‌الأخبار، ج ۲، ص ۲۱۷)

امام رضا علیه السلام فرمودند:

مَن سَألَ اللهَ التَّوفیقَ وَ لَم یَجتَهِد، فَقَدِ استَهزَءَ بِنَفسِهِ؛

هر کس از خداوند، توفیق بطلبد ولی تلاش نکند، خودش را مسخره کرده است.

مسند الامام الرضا علیه السلام، ج 1، ص 283

 إنَّ رَجُلاً سَألَ العالِمَ علیه السلام فقالَ : أ لَیسَ أنا مُستَطیعٌ لِما کُلِّفتُ ؟ فقالَ لهُ : ما الاستِطاعَةُ عِندَکَ ؟ قالَ : القُوَّةُ علَى العَمَلِ . قالَ لَهُ علیه السلام : قَد اُعطِیتَ القُوَّةَ إن اُعطِیتَ المَعُونَةَ . قالَ لَهُ الرّجُلُ : فَما المَعُونَةُ ؟ قالَ : التَّوفیقُ . قالَ : فلِمَ إعطاءُ التَّوفیقِ ؟ قالَ : لَو کُنتَ مُوَفَّقا کُنتَ عامِلاً ، و قَد یَکونُ الکافِرُ أقوى مِنکَ و لا یُعطى التَّوفیقَ فلا یَکونُ عامِلاً ثُمّ قالَ علیه السلام : أخبِرْنی عَنکَ ؛ مَن خَلَقَ فِیکَ القُوَّةَ ؟ قالَ الرّجُلُ : اللّه ُ تبارکَ و تعالى . قالَ العالِمُ : هَل تَستَطیعُ بتِلکَ القُوَّةِ دَفعَ الضُّرِّ عَن نَفسِکَ و أخذَ النَّفعِ إلَیها بغَیرِ العَونِ مِن اللّه ِ تبارکَ و تعالى ؟ قالَ : لا ، قالَ : فلِمَ تَنتَحِلُ ما لا تَقدِرُ علَیهِ ؟ ! ثُمّ قالَ : أینَ أنتَ عَن قَولِ العَبدِ الصّالِحِ: «و ما تَوْفِیقِی إلاّ بِاللّه ِ» . ؟! .

 مردى از امام کاظم علیه السلام پرسید: آیا نه این است که من نسبت به آنچه مکلّف شده ام استطاعت دارم؟ حضرت فرمود : از نظر تو استطاعت چیست؟ عرض کرد: توانایى بر کار. فرمود: البته به تو توانایى داده شده اگر مَدَد داده شده باشى. مرد عرض کرد: مدد چیست؟ فرمود: توفیق. عرض کرد: توفیق دادن براى چه؟ فرمود: اگر توفیق داده شده باشى عمل مى کنى [و گر نه ]ممکن است کافر از تو قویتر و تواناتر باشد، اما چون توفیق به او داده نمى شود عمل نمى کندپس حضرت فرمود: به من بگو: چه کسى توانایى را در تو آفریده است؟ مرد عرض کرد: خداوند تبارک و تعالى. عالم علیه السلام سپس فرمود: آیا بدون کمک خداوند تبارک و تعالى، تو مى توانى با این نیرو و توانایى نسبت به خودت دفع ضرر و جلب منفعت کنى؟ عرض کرد: نه. حضرت فرمود: پس، چرا چیزى را که در توان و اختیار تو نیست به خودت نسبت مى دهى؟ سپس فرمود: به یاد آر گفته آن عبد صالح را که گفت: «و توفیق من جز به [کمک] خدا نیست».

امام صادق علیه السلام ـ درباره آیه «توفیق من جز به [یارى] خدا نیست» و آیه «اگر خدا شما را یارى کند هیچ کس بر شما غالب نخواهد شد و اگر وا گذاردتان چه کسى بعد از او شما را یارى خواهد کرد؟ و مؤمنان باید فقط به خدا توکّل کنند» ـ فرمود : 

 إذا فَعَلَ العَبدُ ما أمرَهُ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ بهِ مِن الطّاعَةِ کانَ فِعلُهُ وَفْقا لأمرِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ و سُمِّیَ العَبدُ بهِ مُوَفَّقا ، و إذا أرادَ العَبدُ أن یَدخُلَ فی شیءٍ مِن مَعاصِی اللّه ِ فَحالَ اللّه ُ تبارَکَ و تعالى بَینَهُ و بَینَ تِلکَ المَعصِیَةِ فتَرَکَها کانَ تَرکُهُ لَها بِتَوفیقِ اللّه ِ تعالى ذِکرُهُ ، و مَتى خَلّى بَینَهُ و بَینَ تِلکَ المَعصِیَةِ فلَم یَحُلْ بَینَهُ و بَینَها حتّى یَرتَکِبَها فَقَد خَذَلَهُ و لَم یَنصُرْهُ و لَم یُوَفِّقْهُ .

هرگاه بنده طاعتى را که خداوند عزّ و جلّ بدان فرمان داده است انجام دهد، عمل او موافق فرمان خداوند عزّ و جلّ مى باشد و بدین سبب بنده را موفّق نامیده اند و هرگاه بنده بخواهد در موردى نافرمانى خداوند کند و خداى تبارک و تعالى میان او و آن معصیت حایل شود و در نتیجه بنده آن را مرتکب نشود این ترک گناه او به توفیق خداوند تبارک و تعالى بوده است. اما هرگاه جلو او را از آن معصیت نگیرد و به حال خود رهایش کند تا مرتکب آن گناه شود، خداوند او را وا گذارده و یاریش نرسانده و توفیقش نداده است.

امام على علیه السلام : 

 إنَّ مِن النِّعمَةِ تَعَذُّرَ المَعاصِی .

امکان گناه نیافتن، یکى از نعمت هاست.

امام على علیه السلام : 

 مَنِ استَنصَحَ اللّه َ حازَ التَّوفیقَ .

هر که خدا را مرشد و خیرخواه خود بگیرد، به توفیق دست یابد.

مَنِ اسْتَنْصَحَ اللَّهَ حَازَ التَّوْفِیقَ.

هر که ناصح شمارد خدا را جمع کند توفیق را

امام صادق علیه السلام می فرماید:

«صلوة اللّیل تجلب الرزق»؛ نماز شب روزی را جلب و گسترش می دهد.
 میزان الحکمه، حدیث 10763.

امام صادق علیه السلام می فرماید:

«صلاة اللیل تحسن الخلق»؛ نماز شب انسان را خوش اخلاق می کند.
 ثواب الاعمال، ص 70.

زنی به خدمت حضرت صادق علیه السلام آمد و عرض کرد: ای پسر پیغمبر! شوهرم مرا دوست نمی دارد. چه کنم؟

حضرت فرمود؛ «عَلَیک بصلوة اللّیل» بر تو باد نماز شب (یعنی برو نماز شب بخوان).

پس از چندی، زن به خدمت حضرت رسید و تشکر کرد و گفت: شوهرم از آن وقت هیچ کس را به اندازه من دوست نمی دارد.

پس آن حضرت فرمود: خدا رحمت کند زنی را که سحر برخیزد و شوهرش را بیدار کند. و همچنین مردی که برخیزد و زنش را بیدار کند و نماز شب بخوانند.
 قیامت و قرآن، ص 157.

امام صادق علیه السلام می فرماید:

«صلاة اللّیل... تقضی الدین»؛
 نماز شب مایه ادا شدن قرضها است.

ثواب الاعمال، ص70

امام صادق علیه السلام فرمودند:

«اگر انسان دروغ بگوید، از نماز شب خواندن محروم می شود، وقتی هم که از نماز شب محروم شد درهای روزی به روی او بسته می شود و از رزق و روزی هم محروم می گردد».
 علل الشرایع، ج 2، ص 51.

قالَ الصّادِقُ علیه السلام: لَیْسَ مِنْ شیعَتِنا مَنْ لَمْ یُصَلِّ صَلاةَ اللَّیْلِ.

امام صادق علیه السلام فرمود: کسى که نماز شب را بجا نیاورد از شیعیان ما نیست.

بحارالأنوار، ج 87، ص 162 .

قالَ اَمیرُ الْمُؤْمِنینَ علیه السلام: قیامُ اللَّیْلِ مُصِحَّةٌ لِلْبَدَنِ، وَ مَرْضاةٌ لِلرِّبِّ عَزَّوَجَلَّ، وَ تَعَرُّضٌ لِلرَّحْمَةِ وَ تَمَسُّکٌ بِاَخْلاقِ النَّبِیّینَ.

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: بیدارى شب باعث سلامتى بدن و خشنودى پروردگار بزرگ و در معرض رحمت و لطف خدا قرار گرفتن و چنگ زدن به اخلاق پیامبران است.

بحارالأنوار، ج87، ص144 .

عَنْ اَبِى عَبْدِاللّهِ علیه السلام قالَ: صَلاةُ اللَّیْلِ تُحسِنُ الْوَجْهَ، وَتُحْسِنُ الْخُلْقَ، وَتُطِیبُ الرّیحَ، وَتُدِرُّ الرِّزْقَ، وَ تَقْضِى الدَّیْنَ، وَتَذْهَبُ بالْهَمِّ، وَتَجْلُو الْبَصَرَ.

امام صادق علیه السلام فرمود: نماز شب انسان را خوش سیما و خوش اخلاق و خوشبو مى کند، و روزى را زیاد، و قرض را ادا مى کند و غم را مى برد و دید انسان را نورانى مى کند.

وسائل الشیعه، ج5، ص272 .

قالَ النَّبِىُّ صلی الله علیه و آله: صَلاةُ اللَّیْلِ سِراجٌ لِصاحِبِها فِى ظُلْمَةِ الْقَبْرِ.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: نماز شب در تاریکى قبر براى صاحبش چراغ است.

همان، ص 161 .

جاءَ رَجُلٌ اِلى اَمیرِالْمُؤْمِنینَ علیه السلامفَقالَ: یا اَمیرَالْمُؤْمِنینَ اِنّى قَدْ حُرِمْتُ الصَّلاةَ بِاللَّیْلِ، فَقالَ اَمیرُ الْمُؤْمِنینَ: اَنْتَ رَجُلٌ قَدْ قَیَّدَتْکَ ذُنُوبُکَ.

مردى خدمت امیرالمؤمنین آمد و گفت: اى امیر مؤمنان من از نماز شب محروم شدم، على علیه السلام فرمود: تو مردى هستى که گناهانت تو را به بند کشیده است.

بحارالأنوار، ج 87، ص 146 .

29 قالَ ابُوعَبْدِاللّهِ علیه السلام: اِنَّ الرَّجُلَ لَیَکْذِبُ الْکَذِبَةَ فَیُحْرَمُ بِها صَلاةَ اللَّیْلِ، فَاِذا حُرِمَ بِها صَلاةَ اللَّیْلِ حُرِمَ بِها الرِّزْقَ.

امام صادق علیه السلام فرمود: مرد دروغ مى گوید پس بخاطر آن دروغگوئى از نماز شب محروم مى شود، هنگامى که از نماز شب محروم شد بخاطر ترک آن از روزى هم محروم مى شود.

بحارالأنوار، ج87، ص 146 .

قالَ النَّبِىُّ صلی الله علیه و آله: اَطْوَلُکُمْ قُنُوتا فِى الْوَتْرِ اَطْوَلُکُمْ راحَةً یَوْمَ القِیامَةِ فِى المَوْقِفِ.

پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله فرمود: آسوده ترین شما در توقفگاه قیامت کسى است که قنوت نماز وتر او طولانى تر باشد.

بحارالانوار، ج 78، ص 210 .

قالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله: اِنَّ اللّهَ یُبـاهى بِالْعَـبْدِ یَقْضى صَلاةَ اللَّیْلِ بِالنَّهارِ، یَقُولُ، مَلائِکَتى عَبْدى یَقْضى مـالَمْ اَفْـتَرِضْهُ عَـلَیْهِ، اِشْــهَدُوا اَنـّى قَـدْ غَفَـرْتُ لَهُ.

رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: خـداونـد به کسـى که نـماز شـب تـرک شـده را در روز قـضا کـند، افـتخار مى کـند و مـى فرمـاید: اى فـرشـتگان مـن! بنـده مـن قضـاى چیـزى را که مـن بر او واجـب نـکرده ام بجـا مـى آورد، شاهد باشید که من او را آمرزیدم.

بحارالأنوار، ج 87، ص 202 .

مَن حَسُنَت نیَّتُهُ أَمَدَّهُ التَّوفیقُ؛

هر کس نیّتش خوب باشد، توفیق یاریش خواهد نمود.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 92 ، ح

 إِنَّکُمْ لَنْ تَسَعُوا النَّاسَ بِأَمْوَالِکُمْ فَسَعُوهُمْ بِأَخْلَاقِکُم‏

با دارایی خود نمی توانید دل مردم را به دست بیاورید پس دلشان را با اخلاق (نیک) به دست آورید .

من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 394 ، ح 5839

أَشرَفُ الخَلائِقِ التَّواضُعُ وَ الحِلمُ وَ لینُ الجانِبِ؛

شریف ترین اخلاق، تواضع، بردبارى و نرم خویى است.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 249 ، ح 5142

امام على علیه السلام:

فى سَعَةِ الاَخْلاقِ کُنوزُ الاَرْزاقِ؛
 

گنج‏هاى روزى در وسعت اخلاق نهفته است.

تحف العقول ص 98 - کافى(ط-الاسلامیه) ج 8 ، ص 23

امام على علیه السلام:

حَسِّنْ خُلْقَکَ یُخَفِّفِ اللّه‏ُ حِسابَکَ؛
 

اخلاقت را خوب کن تا خداوند حسابت را آسان گرداند.

امالی(صدوق) ص 210 - مجموعه ورام ج 2 ، ص 164

لا خَیرَ فی لَذَّةٍ تُعقِبُ نَدَماً.

در لذّتى که پشیمانى به دنبال دارد، خیرى نیست.

تحف العقول ص 85

امام صادق علیه السلام:

إنَّ صَاحِبَ الخُلُقِ الحَسَنِ لَهُ مِثلُ أجرِ الصّائِمِ القائِمِ.

آن که اخلاق نیکو دارد، او را پاداش انسان روزه دار شب زنده دار است.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 2، ص 100

امام صادق علیه السلام:

ثُلاثَ مَن أَتَی اللهَ بِوَاحِدَةٍ مِنهُنَّ أوجَبَ اللهُ لَهُ الجَنَّةَ: الإنفاقُ مِن إقتارٍ وَ البِشرُ لِجَمیعِ العَالَمِ وَ الإنصافُ مِن نَفسِهِ.

سه خصلت است که اگر کسی با یکی از آنها نزد خدا رود، خداوند بهشت را بر او واجب گرداند: انفاق کردن با وجود تنگدستی، گشاده رویی با همگان، منصفانه برخورد کردن با دیگران.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 2، ص 103